بررسی تغییرات شاخصهای استرس اکسیداتیو به دنبال بیهوشی عمومی در گربه

مطالعه حاضر با هدف بررسی تغییرات شاخص های استرس اکسیداتیو به دنبال بیهوشی عمومی با داروهای پروپوفول و ایزوفلوران در گربه انجام شده است. تعداد 12 گربه نر و ماده به صورت تصادفی به دو گروه 6 تایی تقسیم شده و در هر گروه حیوانات با رژیم بیهوشی متفاوتی بیهوش شدند. ابتدا در هر دو گروه آسپرومازینبه میزان 1/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت عضلانی به عنوان پیش بیهوشی تزریق شد. در گروه اول بعد از حدود 20 دقیقه، پروپوفول 10 درصد به میزان3میلی-گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت وریدی و آهسته تزریق شد تا القای بیهوشی صورت گیرد. سپس در داخل نای لوله نایی قرار داده و مسیر تنفسی حیوان به اکسیژن متصل گردید. برای ادامه بیهوشی از پروپوفول به میزان 3/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در هر دقیقه به صورت انفوزیون با پمپ مخصوص استفاده شد. در گروه دوم نیز بعد از حدود 20 دقیقه، مخلوط کتامین با دوز 6 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و دیازپام با دوز 28/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت وریدی و آهسته تزریق گردید تا القای بیهوشی صورت گیرد. سپس در داخل نای لوله نایی قرار داده و حیوان به دستگاه بیهوشی متصل گردید. برای ادامه بیهوشی از ایزوفلوران (بین 3- 2 درصد) استفاده شد. بیهوشی در هر دو گروه به مدت 120 دقیقه به طول انجامید. نمونه خون وریدی از تمامی گربه ها در زمان های قبل از شروع بیهوشی (زمان صفر)، در اواسط بیهوشی (دقیقه 60)، انتهای بیهوشی (دقیقه 120) و 24 ساعت پس از شروع بیهوشی اخذ گردید و شاخص های استرس اکسیداتیو شامل فعالیتآنزیم های سوپراکسید دیسموتاز، گلوتاتیون پراکسیداز و گلوکز 6 فسفات دهیدروژناز و نیز میزان مالون دی آلدهیددر همولیز گلبول های قرمز و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی در سرم اندازه-گیری شدند. در مطالعه حاضر به دنبال مقایسه دوگروه، 24 ساعت پس از شروع بیهوشی کاهش فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز و افزایش فعالیت آنزیم گلوکز 6 فسفات دهیدروژناز در گروه ایزوفلوران دیده شد. این نتایج نشان می دهد که به دنبال بیهوشی با داروی ایزوفلوران افزایش تولید گونه های فعال اکسیژن رخ می دهد، که این امر سبب تغییراتی در فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان گلبول های قرمز گربه در گروه ایزوفلوران می-شود. از طرف دیگر 24 ساعت پس از شروع بیهوشی، مقدار مالون دی آلدهید در گروه ایزوفلوران بیشتر از گروه پروپوفول بود. بنابراین می توان این گونه بیان نمود که در گروه ایزوفلوران میزان تولید گونه های فعال اکسیژن و متعاقب آن آسیب اکسیداتیو و پراکسیداسیون لیپیدی گلبول های قرمز بیشتر از گروه پروپوفول است، به-گونه ای که سیستم آنتی اکسیدان گلبول های قرمز توان مواجهه و مقابله با آن را ندارد.